දුම්රිය අනතුරු.

දුම් රියක් ලොරි දෙකක හා මෝටර් රථයක ගැටුනු පුවතක් දින කිහිපයකට පෙර වත්තල ප්‍රදේශයේදී වාර්තා වුනා.

වාසනාවකට ජීවිත හානි සිදු නොවුනත් එතැනදී සිදුවූ අනතුර ඉතා භයානක අනතුරක් වගේම මගේ දැක්මේ හැටියට රියදුරන්ට වැරදි පැටවිය නොහැකි සිදු වීමක්.

මම එහෙම කියන්නේ ඔය තැනදීම මීට ටික කලකට පෙර ඔයහා සමාන ආසන්න අවස්ථාවකට මාද මුහුණ දී ඇති නිසයි.

මා මුහුණ දුන් අත්දැකීම

එදා මා රථය පදවමින් සිටියේ වත්තල දෙස සිට කිරිබත්ගොඩ දෙසට හුනුපිටිය මාර්ගයේ. ඉතා අධික රත වාහන තද බධයක් තිබුනු වෙලාවේ දුම් රිය හරස් මග විවෘත්තවයි තිබුනේ. මා ගමන් කල දෙසට ගමන් කරන වාහන රැසක් ඒ ඔස්සේ දුම් රිය හරස් මගට ඇතුළු වුනත් ඉදිරිය අවහිර වී තිබූ නිසා කිසිදු වාහනයකට එක එල්ලේ දුම් රිය හරස් න්මග පසු කොට යාමේ හැකියාවක් වුනේ නැහැ. ඉතා මන්ද ගාමීව සියල්ලන් ගමන් කරමින් සිටිනා අතර එක් වරම සීනු නාද කරමින් ගේට්ටු වැසී ගියා.
ඉතා පුළුල් දුම් රිය හරස් මගක් අඌ එහි මාත් මට පිටුපසින් තව වාහන කිහිපයකුත් දුම් රිය පීලි මද හරියේ නතර වී සිටියා මිස ඉදිරියට යාමට හැකියාවක් වූයේ නැහැ. මට ඉදිරියෙන් තිබූ විශාල වාහනයක් පවා තිබිනේ දුම් රිය පීලි මතයි.
දුම් රිය මග මත සිටි සියලු රියැදුරන් නලා හඬවමින් ඉදිරියේ උන් වාහන උනන්දු කරවූවද ඉතා හෙමින් වාහන සෙලවෙමින් තමයි තුබුනේ.
කෙසේ හෝ දුම් රියක් පැමිනීමට පෙර මාගේ වාහනය අවසන් පීලෙන්ද ඉදිරියට ඉතා ස්වල්ප ලෙස ගැනීමට හැකි වූ මුත් මට පිටුපසින් තවත් කාර් රතයක් හා කුඩා ජීප් රථයක් දුම් රිය පීලි මත රැඳී තිබුනා. ඔවුන් නොකඩවා නලා නාද කරත් ඉදිරියේ සිටි කිසිවෙකුට තවත් ඉදිරියට යාමේ ඉඩක් නම් වූයේ නැහැ.
ඒ අතරේ මාර්ගයේ මැදින් වෙන්වන ලෙස පොලිස් කෝන් (රතු පැහැති ) තබා වෙන්කොට තිබූ අතර මාර්ගයේ ප්‍රථිවිරුද්ධ දිශාවට හොඳින් ඉඩ තිබුනා.
වැඩි දුර නොහිතා මා කෙලින්ම පොලිස් කෝන් අතරින් මගේ රථය පාරේ වැරදි පැත්තට ඇතුලු කලා ඒ සැනින් පිටුපසින් වූ වාහන දෙකම ලැබුනු සුළු ඉඩ ප්‍රයෝජනයට් ගෙන දුම් රිය මගෙන් ඉවත් වුනා.

දැන් තමයි කථාව.
මම දැන් පාරේ වැරදි පැත්තේ මට හරි පැත්තට දාගන්න විදියක් නැහැ. මෙහෙම හිර වෙලා ඉන්න අතරේ ඔන්න හිටි ගමන් රැස් විහිදමින් බැබලෙමින් පොලිස් නිලධාරි තුමෙක් මගේ දිහාවට එනවා. දුර සිටම වීදුරුව පහත දාන්නට මට සන් කල ඔහු කෙලින්ම ආචාරස්ශීලී ලීලාවෙන් මගේ ඇඟට කඩා පැන්න. කෝන් තියල පාර බෙදල තියෙනව පේන්නේ නැද්ද කොහෙද මේ යන්නේ කියලා ආචාර ශීලීව විමසුවා. මම ඉතින් කල හැකි දෙයක් නැති නිසා මම කල දෙය කිව්වා.
එතකොට නිලදාරී උත්තමයා කියනවා ඒවා බලා ගන්න තමයි අපි ඉන්නේ එහෙම කියල පාරෙ වැරදි පැත්තෙ යන්න බෑ ලයිසන් එක දෙනව මෙහාට කියලා ආදරයෙන් කියා සිටියා.

හරි තමුසෙට පුළුවන් දෙයක් කරනව මමත් මේක අතහරින්නේ නැහැ කියල හිතාගෙන මම ලයිසන් එක උන්දැට දුන්න.
මම හිර වුනු තැනම හිරවෙලා ඉඳී (අනිත් වාහනත් හිර වෙලාම තමයි තවම ) රැස් විහිදෙන නිලධාරි තුමා වාහන අස්සෙන් ඉදිරියට ගියා. දැන් මගේ ලයිසන් එකට වුනු දේවත් මම දන්නේ නෑ. මට කොලයක් දුන්නෙත් නෑ මුකුත් නෑ.
එහෙමම වාහන හිරවෙලා තුබුනා විනාඩි දහයක් විතර ඔය අතරේ මගේ අවධානයට ලක් නොවී දුම් රියත් යන්න ඇති.
මෙන්න නිලධාරිතුමා අයෙත් මතු වුනා වාහන අස්සෙන්. මම බලා පොරොත්තු වුනා දන් මට දඩ කොලයක් දේවී කියලා. හැබැයි ඒ වෙනකොට තත්වය වෙනස් වෙලා. වාහනත් සෙමින් ගමන් කරන්නට පටන් ගෙන. මගේ ලඟට ආ උන්දෑ වචනයක් වත් නොකියා කවුලුව තුලින් ලයිසන් එක මට දීලා කෝන් එකක් අයින් කරල මට යන්න කිව්වා.

ඊයේ පෙරේදා සිදු වුනු දරුනු අනතුර වෙලාවේ රියදුරන්ටයි දුම් රිය රියදුරන්ටයි ඔක්කොටම වරද පැටවූ මහා බල පරාක්‍රමයෙන් හෙබි දුම් රිය ගේට්ටු කරුනම් එදිනත් මා දුටුවේ නම් නැහැ.

ඔන්න ඔහොමයි අපි පාරේ යන්නේ.

මේ කථාව ඔස්සේ ශ්‍රී ලංකාවේ මාර්ග වල පරිපාලන තත්වය ගැන අපිට හිතන්න ගොඩක් කරුනු තියෙනවා.
මේ තරමට මාර්ග අනතුරු සීමා වී තියෙන්නේත් රියදුරන්ගේ අවධානයෙන් යුතු ක්‍රියා කලාපය නිසා බවයි මම හිතන්නේ.

මේක තව බොහෝ දුරට කථා කල හැකි මාතෘකාවක් වෙනවා.

සමූහ දූශනයට ලක්වූ තරුණිය

සමූහ දූශනයකට ලක්වූ තරුණියක ගැන මගේ අවධානයට එන්නේ මේ දිනවල රූපවාහිනී නාලිකාවක ප්‍රචාරය වන ටෙලියක් නිසායි. අහම්බෙන් මේ ටෙලියේ කොටස් දෙක තුනක් නැරබීමට ලැබුනා.
එහි එක් චරිතයක් වන්නේ තම පෙම්වතා ඉදිරියේදීම සමූහ දූශනයකට ලක් වූ තරුණියක්. මැරයින්ගෙන් පහරකා අඩපනව සිටි පෙම්වතා ඒ අවස්ථාවේ තමා ගලවා නොගැනීම නිසා පෙම්වතාට වෛර කරන තරුණියක්.

නාට්‍යයක ඉදිරිපත් කිරීම කියන කෝනයෙන් බැලූකල මෙහි ඉදිරිපත් කිරීම් කරනා නළු නිලියන් සාමාන්‍ය ටෙලි නාට්ට්‍ය මටාමේදී ඉතා සාර්ථක රංගනයන් ඉදිරිපත් කිරීමට සමත් වෙනවා.

ඒනමුත් මා මෙහිදී අවදානයට ලක් කරන්නේ මෙවන් තේමාවක් නාට්‍යයකට යොදා ගැනීම මගින් නාට්‍ය කරුවා බලා පොරොත්තු වන්නේ කුමක්දැයි සොයා බැලීමටයි.

මේ චරිතය ගොඩනැගීම තුල ඔවුන් ඉතා ගැඹුරින් එම තරුණියගේ මානසික වියවුල් භාවය විදහා දැක්වීමට සමත් වෙනවා. ඒත් එතුලින් ඇති කල හැකි සමාජ බලපෑම ඔවුන් පූර්ණව නොසලකා හැර ඇති බවකුයි මා දකින්නේ.

සමාජ වගකීමක් ඇති නිර්මාන කරුවෙකු නම්, තමන් ප්‍රති නිර්මානය කරන චරිතය අයත් සැබෑ කුලකයක් සමාජය තුල වෙසෙන බව වටහා ගත යුතු වනවා වගේම මේ ඔස්සේ ඔවුන් වෙත ලබා දෙන පණිවුඩය කවරාකාරදැයි වටහා ගත යුතු වෙනවා.
එනමුත් මෙහිදී දැඩි මානසික ව්‍යාකූල තාවයකින් පෙලෙන මෙම තරුණිය නිසා සැබෑවේදී එවන් අත්දැකීමක් ලැබුවෙකු නැවත එම මුල් මානසිකත්වය කරා යොමු වී එහි පීඩාව එදා ලැබුවාටත් වඩා දැඩිව පුණරාවර්ජනය කර ගැනීමකට ලක් විය හැකියි. එලෙස අතීතයේ වලදැමූ මතකයක් පීඩාකාරී මතකයක් පුණරාවර්ජනය වීම තුල පුද්ගලයෙකුගේ අද දවසට ඇතිකල හැකි බලපෑම කවරාකාරදැයි අපට පහසුවෙන් උපකල්පනය කිරීමෙහි හැකියාවක් නැහැ. එවැන්නක් දිව යාහැකි දුර පිළිබඳ අනාවැකි පැවසිය හැක්කෙකු නැහැ.

මේ කථාවෙහි තරුණිය මුහුන දෙන ආකාරයේ බරපතල අපයෝජනයකට ලක්වන පුද්ගලයෙකු ඉන් පසු පත්වන මානසික වියවුල, ඒ ගැන ගැඹුරෙන් සිතා නැති හෝ තමා උපමා කොට සිතා නැතියෙකුට වටහා ගත නොහැකි මට්ටමේ පීඩාකාරි අතිදැකීමකි. එවන් තැනැත්තෙකු අනායාසයෙන්ම තම සිරුර පිළිකුල් කිරීමකට පෙළැඹෙනවා. ඒත් ඒ පිළිකුල ඉවත දැමිය නොහැක්කක්. අසූචි තැවරුනු ඇඳුමක් ගලවා දැමිය නොහැකි අවස්ථාවක්. මේ ඔවුන් පත්වන බරපතල මානසික වියවුලයි.

එහෙත් කෙතරම් බරපතල මානසික වියවුලක් වුවද කාලයෙන් හා උපදේශන මගින් ක්‍රමයෙන් වියැකී යනවා. ඒත් එවන් වියැකුනු මතකයන් මෙවැනි කථා මගින් ඉතා බරපතල ලෙස පීඩා විඳින චරිතයන් තුලින් පුනරූපනය කිරීමෙන් නැවත අවදි කරවනවා.

මේ නාට්‍ය කරුවා විනාශකර දමන්නේ මානසික උපදේශනයන් වල මාස ගනනක් වෙහෙසක් විය හැකියි. කෙනෙකුගේ මුලුමහත් ජීවිතයක් හෝ අනාගතයක් විය හැකියි.
කලා කරුවාට නිර්මාන කිරීමේ නිදහස අවශ්‍යයි. එය අපි අවිවාදයෙන් පිළිගත යුතුයි එහෙත් කලා කරුවා තමාගේ සීමාව හඳුනා නොගැනීම තුලින් අනෙකුන්ගේ ජීවිත අවධානමෙහි හෙලනවානම්......?